Manchester, 1976. Tony Wilson, presentator bij een lokale televisiezender, bezoekt het eerste optreden van de Sex Pistols. De ex-Cambridge-student raakt geheel geïnspireerd door dit cruciale moment in de muziekgeschiedenis. Hij zegt zijn baan in de verslaggeverij op en richt, gedreven door idealisme, platenlabel Factory Records op. Wilson heeft oog voor talent, contracteert Joy Division (later New Order) en de Happy Mondays en beleeft het grote succes van de bands. Bands die allemaal belangrijke artiesten van hun worden tijd, waarvan de impact in Europa (en in het bijzonder in Engeland) fenomenaal was. Begin jaren tachtig richt hij in een oude fabriek in Manchester de dansclub Hacienda op. Al snel is de discotheek de spil van de Britse rave-cultuur, een Mekka voor clubleden. Tien jaar later gaat de club ten onder aan drugs, geweld en financieel wanbeheer. Het platenlabel Factory Records is hetzelfde lot beschoren.

Tony Wilson (Steve Coogan) is zowel belachelijk in zijn extreme zelfgenoegzaamheid als briljant in zijn bereidheid om tot het uiterste te gaan en bands binnen te halen die hij leuk vindt. De film vertelt wat geweldig was aan deze tijd zonder enige valse verbeelding - de ellende en rampen zijn even cruciaal voor dit portret als de wilde successen. Het geeft een weergaloze beeltenis van de muziek en het dans erfgoed van Manchester en documenteert de levendigheid van de late jaren 70 tot de vroege jaren 90. De soundtrack is natuurlijk fantastisch.

De Britse komiek Steve Coogan leidt de kijker rond door twintig jaar popmuziek zoals die beleefd moeten zijn door de drijvende kracht achter één van de meest invloedrijke labels die Engeland ooit gekend heeft. De regie is in handen van Michael Winterbottom, een van de belangrijkste huidige filmmakers - en sowieso een van de meest veelzijdige.