We gaan toch door met onze cantates ! Wel met een streng protocol: slechts 30 zitplaatsen, op 1,5 meter afstand van elkaar (behalve voor familieleden), begeleiding bij binnenkomen en verlaten van de kerk, en alle gebruikelijke zorgvuldigheidseisen (geen handenschudden; hoesten in elleboog; etc.). De kerk wordt vooraf grondig geventileerd. We zullen het nu ook zonder drankjes na afloop moeten doen. Sober dus, maar we genieten weer van het werk van onze grote Bach. We spelen én zingen nu alles in enkele bezetting.

Onze volgende cantate komt uit Bachs jaar van de “koraal-cantates” (Leipzig 1724), waarin de melodie van het slotkoraal ook de, in lange noten gezongen, hoofdmelodie (cantus firmus) is van de sopranen in het openingsdeel. Met daaromheen weer tussenspelen en omspelingen van koor en orkest. Opvallend is deze keer dat Bach daarbij ook een traverso (oude dwarsfluit) en een oboe d’amore (lagere hobo) inzet. En boven het continuo spelen de strijkers unisono. De toon is ernstig: aan het einde van het kerkelijk jaar (het nieuwe begint in december met de advent) wordt nagedacht over het einde der tijden, waarin God zal oordelen over de wereld. Inkeer en waakzaamheid zijn geboden: zorg dat je er klaar voor bent!

Dat is ook het thema van de volgende aria, voor alt plus oboe d’amore en strijkers: de gepuncteerde 3/8 maat drukt heel expressief de slaperigheid uit van de gelovige die dreigt verrast te worden door wat hem te wachten staat. Ook de bas roept daarna in zijn recitatief op tot waakzaamheid (offne Geistes-augen!). En de sopraan vult daarbij aan met een deemoedige bede om vergeving, in haar bijzondere aria met begeleiding van flauto traverso, violoncello piccolo, en continuo. De violoncello piccolo is een zeldzaam, na Bachs tijd niet meer gebruikt vijfsnarig instrument tussen altviool en cello in. Het wordt gespeeld op een instrument uit ± 1700. Na een recitatief van de tenor dat eindigt in een dankbaar arioso, neuriën we samen het slotkoraal.