We gaan de draad toch weer oppakken! Maar wel met een streng protocol: een beperkt aantal zitplaatsen op 1,5 meter afstand van elkaar (reserveren is dus noodzakelijk); begeleiding bij binnenkomen en verlaten van de kerk; beperkt toilet-gebruik, en alle gebruikelijke zorgvuldigheidseisen (geen handen schudden; hoesten in elleboog; etc.).

De kerk wordt vooraf grondig geventileerd. Koffie en drankjes na afloop alleen als het buiten kan. Sober dus, maar we gaan wel weer genieten van het werk van onze grote Bach.Daarbij hebben we ook het programma aangepast: we voeren nu Bachs cantate BWV 185 uit, gecomponeerd 1715 in Weimar. Hij heeft deze cantate ook later nog diverse keren gebruikt, en was er dus kennelijk tevreden mee, maar we kiezen nu voor zijn eerste versie (in fis), vanwege de kleine bezetting daarvan.

De tekst verwijst naar de Bergrede van Jezus: "maak je naaste geen verwijten zolang je zelf misschien nog wel vaker de fout ingaat". De cantate opent met een liefdevol duet voor sopraan en tenor solo, met daaronder uitvoerige omspelingen van de cello (plus orgel). En daardoorheen speelt de hobo dan nog weer het koraal waarmee de cantate ook zal eindigen, zodat dat als een accolade om de hele cantate komt te staan.

Dan horen we een recitatief voor de alt met strijkers: "neem de ander niet de maat maar probeer zelf goed te leven"; gevolgd door een grote aria waarin zij begeleid wordt door hobo en strijkers plus continuo: "dan zal je in het eeuwige hiernamaals rijkelijk worden beloond". En daarna komt de bas, ook met eerst een recitatief en dan een aria, nu beide met alleen continuo-begeleiding: "precies dat is voor de christen de kunst: om ware liefde uit te stralen". Het slotkoraal vraagt hulp om dat ideaal te mogen realiseren. Met een vijfde bovenstem door de hobo gespeeld.

We laten nog even open of we het slotkoraal met z'n allen zullen zingen of bijvoorbeeld alleen mee-neuriën. Maar je kunt je stem wel alvast instuderen, zie onze website, pagina "slotkoraal".