Om de cantate te kunnen bezoeken dient elke aanwezige te beschikken over een een geldig coronatoegangsbewijs. Reserveren is bovendien noodzakelijk. Er is begeleiding bij binnenkomen en verlaten van de kerk, en alle bezoekers krijgen een vaste zitplaats toegewezen.

Er zijn meerdere manieren waarop u een coronatoegangsbewijs kan krijgen:

• een negatieve testuitslag;
• of een vaccinatiebewijs zijn;
• of een bewijs dat u bent hersteld van corona.

Bij de ingang dient u uw geldige QR code en identificatie te tonen m.b.v. app CoronaCheck op uw smartphone of uitgeprint op papier.

Zie voor meer informatie op de website van de rijksoverheid en op coronacheck.nl

Zie voor het antwoord op allerhande vragen over de coronacheck: coronacheck.nl/nl/faq

Over BWV 26

Het kerkelijk jaar loopt ten einde en in de liturgie staat de thematiek van het einde der tijden centraal. In zijn cantate voor deze zondag bepaalt Bach ons daarom bij de tijdelijkheid en de vergankelijkheid van het menselijk bestaan. Net als die van vorige maand komt ook deze cantate uit zijn tweede jaar in Leipzig (1724), waarin hij zijn “koraal-cantates” schreef: met het vaste patroon waarin van een destijds bekend lied het eerste vers integraal in het openingsdeel tot klinken wordt gebracht, en het laatste vers in het slotkoraal. Alle overige verzen worden verwerkt in de tussenliggende aria’s en recitatieven. Maar zo uitbundig als onze vorige cantate was, zo breekbaar en vluchtig is deze.

En weer zien we hoe buitengewoon expressief Bach de thematiek verbeeldt. Het orkest begint al meteen met snelle toonladderloopjes die in de lucht lijken te verdwijnen, en het koor ondersteunt met korte losse nootjes de melodie van de sopranen: “Ach wie flüchtig, ach wie nichtig ist der Menschen Leben”. Je moet goed luisteren want ook de muziek van dit vluchtige eerste deel is voorbij voor je het weet!

In zijn daarop volgende aria brengt de tenor het idee van de vergankelijkheid opnieuw tot uitdrukking, nu met het beeld van het eindeloos ruisende water dat in een bergbeek naar beneden komt stromen, even ademloos daarin begeleid door fluit en solo-viool! En daarna bezingt de alt in een plastisch recitatief hoe gemakkelijk onze vreugde in treurigheid kan omslaan. In een ernstige aria waarschuwt de bas ons vervolgens hoe groot maar dwaas de verleidingen van deze boze wereld zijn, daarin begeleid door drie hobo’s en een fagot: een kwartet van dubbelriet-blazers! In het middendeel van de aria laat de fagot treffend horen hoe alle machtsvertoon uiteen zal vallen en tot niets zal verbrokkelen. Ook de sopraan onderstreept nog eens de onbeduidendheid van ons aardse streven: als je doodgaat is het allemaal voorbij. Zelfs het slotkoraal beklemtoont nogmaals de vergankelijkheid van alle dingen in ons leven. Pas in de allerlaatste regel, van het koraal en dus van de hele cantate, worden we een beetje bemoedigd: “Wer Gott fürcht, bleibt ewig stehen”.