Wie wil weten hoe religieuze vervoering eruitziet, hoeft alleen maar te kijken naar het titelnummer van Amazing Grace, de muziekdocumentaire die het over twee avonden verspreide concert van Aretha Franklin documenteert dat zij begin 1972 gaf in de New Temple Missionary Baptist Church in Los Angeles. Het ruim tien minuten durende nummer zit precies halverwege de film en Franklin bouwt de religieuze hymne rustig op. Langzaam zweept ze het haar begeleidende koor op, evenals het aanwezige publiek. Maar vooral de reactie van pianist en voorganger James Cleveland spreekt boekdelen. Hij raakt zo overmand door emoties dat hij niet meer kan spelen. Met een zakdoek voor zijn ogen neemt hij plaats in een kerkbankje, waar hij met voorovergebogen hoofd naar The Queen of Soul luistert. Menig toeschouwer zal het ook zo vergaan, vooral omdat het bezoeken van een bioscoop wel iets weg heeft van een kerkgang.