Claude Monet (1840-1926) is tweeënveertig jaar oud wanneer hij in 1883 naar Giverny verhuist. In dit kleine dorp nabij Vernon zal hij tot aan zijn dood in 1926 blijven wonen. Hij legt er twee tuinen aan: een bloementuin en een watertuin met een waterlelievijver, waarbij hij zich laat inspireren door de traditionele Japanse tuin. Monet kiest bewust voor exotische planten als bamboe, waterlelies en blauweregen. Boven het smalle deel van zijn vijver plaatst hij een karakteristieke Japanse brug.

In Giverny sluit Monet zich steeds meer af van de buitenwereld en stort zich op het verbeelden van zijn tuin. Tussen 1883 tot 1926 schildert hij honderden keren de reflecties op zijn waterlelievijver. Aanvankelijk staan deze schilderijen in de traditie van het impressionisme, maar na verloop van tijd hanteert Monet een steeds expressievere vormentaal. Hij negeert elke vorm van dieptewerking en de herkenbaarheid van het onderwerp is geen vereiste meer. Niet langer richt hij zich op de weergave van het vluchtige moment; Monets monumentale verbeeldingen van zijn tuin ademen een sfeer van tijdloosheid. Daarmee is deze periode niet alleen de meest productieve uit het zijn leven, in Giverny maakt Monet eveneens een belangrijke artistieke ontwikkeling door. De oude schilder, in de 19de eeuw baanbrekend vanwege zijn rol binnen het impressionisme, weet zich in de 20ste eeuw opnieuw uit te vinden.