Nobody Knows (2004)

Hirokazu Kore-eda (2004)

In het subtiele Nobody Knows (Dare mo shiranai) moeten vijf kinderen het in hun eentje zien te redden nadat moederlief ervandoor is gegaan.

Sommige moeders stoppen uit liefde hun kind in een koffer. Of daar moet je maar vanuit gaan als de moeder uit Hirokazu Kore-eda’s Nobody Knows die koffers openritst, eenmaal veilig binnen haar nieuwe flat in een buitenwijk van Tokio. De kinderen lachen erom. Voor hen is het een spannend spelletje.

Niemand mag weten dat de twaalfjarige Akira ook nog twee zussen en een broertje heeft. Grote gezinnen zijn in dit appartementencomplex niet gewenst, vandaar de nachtelijke verhuizing met de koffers. Eentje voor broertje Yuki, de ander voor zusje Shigeru. De door verschillende onverantwoordelijke vaders gekweekte familie moet immers bij elkaar blijven. Dat is wat er de vorige keer misging. De vorige keer? Wonen de kinderen dan soms meer in koffers dan in kamers?

Het balkon is verboden terrein. Alleen oudste zus Kyoko mag er stiekem de was ophangen. En alleen Akira gaat naar school. School is saai, je hebt er niks aan, zegt moeder tegen Kyoko. Haar liefde krijgt door zulke opmerkingen een bijzonder egoïstisch karakter. Deze losbollerige vrouw is duidelijk niet volwassen genoeg om in haar eentje zoveel kinderen groot te brengen. Zijn ze dan beter af zonder haar?

Kore-eda (After Life, Distance) baseerde het sereen naar de afgrond glijdende Nobody Knows op ware gebeurtenissen, maar verwijst met het gegeven vanzelf ook naar andere filmgezinnen zonder ouders, zoals die uit Jack Claytons Our Mother’s House (1967) en Andrew Birkins The Cement Garden (1993). In elke film worden de oudste kinderen gedwongen de rol van vader en moeder over te nemen. Gaan ze het redden? Met name Akira vecht met hand en tand voor zijn gezin — puber-acteur Yûya Yagira kreeg voor zijn verbeten spel een Gouden Palm.

Kore-eda benadrukt dat de kinderen een even kwetsbaar als stevig gevlochten nest vormen. Als elke andere familie ontwikkelt ook deze haar eigen systeem van dagelijkse dingen en rituelen dat onwelwillende vreemdelingen buitensluit. Kore-eda besteedt veel tijd aan het zichtbaar maken van dat systeem. Zodat je beseft dat er van deze kinderen niets zal overblijven wanneer je ze uit elkaar haalt. Wanneer ze niet langer samen kunnen slapen, of samen tanden kunnen poetsen — desnoods aan de kraan in de speeltuin.

IMDB 8.0 – 2h21min.

klik hier voor de trailer

Beste Filmfan,

Hartelijk welkom, fijn dat u naar de film komt. In verband met Corona/COVID 19 hebben we een aantal maatregelen genomen om er voor iedereen een prettige en veilige voorstelling van te maken.

Voordat u naar de film komt, beantwoord dan de volgende vragen:

• Heeft u nu Corona/COVID 19?
• Heeft u één of meerdere van de volgende symptomen: verkoudheid, niezen, hoesten, keelpijn, benauwdheid, koorts (meer dan 38 graden Celsius)?
• Bent u in thuisisolatie of quarantaine?

Heeft u een van de vragen met ja beantwoord op de dag van de voorstelling? Dan mag u niet naar het Filmhuis komen.

Op de avond van de voorstelling gaat het ook anders dan anders:

• Neemt u uw e- ticket mee?
• De deuren gaan om 19.30 open, wilt u tot die tijd buiten wachten?
• Wilt u bij binnenkomst uw handen minimaal 30 seconden ontsmetten? Er zijn ontsmettingsmiddelen voorhanden.
• Na afloop kunt u napraten, klinken en een glaasje drinken.

Helpt u mee om de grenzen van een ieder te respecteren? Hartelijk dank!