De traditionele houten woningen hebben lange tijd het karakter van de stad bepaald. Ieder jaar verdwijnen er weer meer van deze karakteristieke huisjes door verval, brand of sloop en ze maken plaats voor hoge gebouwen van beton en glas. Ondanks de slechte woonomstandigheden zijn de bewoners trots op hun huis dat vaak gebouwd is door hun grootvader of overgrootvader. Ze zijn verbonden met het erf waar zij en vele generaties zijn opgegroeid. Met het verdwijnen van deze woningen gaan ook de verhalen en herinneringen verloren. Deze geven een beeld van het gezinsleven en het sociale leven op de erven. Een aantal van deze verhalen heeft Wim Verboven gevangen in zijn boek Zinkplaat en planken.

De eerste kennismaking van Wim met Suriname was als dienstplichtige in 1965. Sinds 2000 bezoekt hij met zijn vrouw Carry-Ann jaarlijks Paramaribo en fotografeert het verval van de traditionele architectuur. Wim gaat tijdens zijn lezing in op de geschiedenis, de architectuur en de boedelproblematiek die vaak de oorzaak is van de slechte staat van onderhoud. Zijn vrouw Carry-Ann vertelt over haar herinneringen aan het kleine huisje van haar grootmoeder.

Links naar de andere Suriname-lezingen:
LEZING 1: Stadsherstellen in Suriname
LEZING 2: Nadenken over slavernijverleden van Amsterdam
LEZING 3: Modernistische architectuur in Paramaribo